„Ziemia to karty księgi: czytaj ją i oglądaj jej obrazy”
„Poznaj swój kraj, abyś go mógł gorąco ukochać”
„Poznaj swój kraj, abyś umiał nim gospodarować”
„Kochaj każdy skrawek tej ziemi i każdego Polaka,
bo ziemia to twoja matka, a Polak to twój brat”
Aleksander Janowski
Polskie Stowarzyszenie na Rzecz Osób z Upośledzeniem Umysłowym Koło w Łęcznej otrzymało dotację na realizację zadań publicznych Województwa Lubelskiego w zakresie krajoznawstwa i turystyki w 2015 r. (w formie wsparcia)
Dofinansowane zadania to organizacja dwu wycieczek turystyczno krajoznawczych dla osób niepełnosprawnych, to możliwość poznawania piękna województwa lubelskiego.
Pierwsza
„Ach lubelskie jak tu cudnie – Turystyka bez barier”,
zakłada zorganizowanie dwudniowej wycieczki na trasie: Łęczna, Romanów, Biała Podlaska, Janów Podlaski, Leśna Podlaska i okolice, dla 30 osób niepełnosprawnych, podopiecznych Polskiego Stowarzyszenia na Rzecz Osób z Upośledzeniem Umysłowym w Łęcznej oraz 10 opiekunów.
Janów Podlaski
Druga
„Ziemia Chełmska i okolice bez tajemnic – Turystyka bez barier”,to też dwudniowa wycieczka na trasie: Romanów – Muzeum im. Józefa Ignacego Kraszewskiego, Kumowa Dolina – Paint Ball, Srebrzyszcze, Sielec, Kumów, Żmudź, Wojsławice, Klesztów, Czułczyce, Uchanie, Dryszczów.
Sielec
Cel główny wycieczek :
poznanie Naszego Regionu, okolicznych miejscowości, zabytków i miejsc pamięci narodowej oraz walorów turystycznych i środowiska przyrodniczego.
Oprócz celów poznawczych realizowane będą cele zdrowotno-rekreacyjne: wędrówka, rekreacja, wysiłek fizyczny.
Cele szczegółowe:
- poznanie historii regionu i okolicznych miejscowości,
- poznanie zabytków kultury, miejsc pamięci narodowej,
- obserwacja “ na żywo” życia ludzi i przyrody: obiekty, zjawiska, sytuacje, między obiektami i zjawiskami, przyczynowość zjawisk,
- zdobywanie informacji, utrwalanie posiadanej wiedzy,
- rozwijanie spostrzegawczości, umiejętności obserwacji w terenie,
- poszerzanie wiedzy z różnych dziedzin życia społecznego, gospodarczego i kulturalnego,
- podnoszenie sprawności fizycznej,
- upowszechnianie form aktywnego wypoczynku,
- poznawanie zasad bezpiecznego zachowania się w różnych sytuacjach,
- promocja aktywności turystycznej wśród osób niepełnosprawnych,
- burzenie stereotypów w społeczeństwie związanych z turystyką niepełnosprawnych,
- przełamanie lęku u osób niepełnosprawnych przed uczestnictwem w turystyce,
- rozwijanie zainteresowań oraz wrażliwości estetycznej,
- wdrażanie do samodzielności i ponoszenia odpowiedzialności za swoje postępowanie,
- kształtowanie postaw proekologicznych,
- kształtowanie umiejętności zachowania się w miejscach publicznych i współdziałania w grupie,
- upowszechnianie zasad ochrony środowiska naturalnego oraz umiejętności korzystania z zasobów przyrody,
- tworzenie atmosfery zainteresowania własnym krajem,
- wyzwolenie zainteresowania otaczającym środowiskiem,
- motywowanie do współdziałania, współpracy i uczynności w grupie,
- motywowanie do wspólnego radzenia sobie z trudnościami, niesienia pomocy innej osobie,
- podejmowanie wysiłku i aktywności w celu poszerzenia swoich „horyzontów”.
Wycieczka to poznanie własnych możliwości, danie poczucia ważności, wiary w siebie. Osoby niepełnosprawne chcą wędrować, podróżować, poznawać różne ciekawe miejsca, obcować z przyrodą. Wielką barierą dla nich są: niechęć rodziców (brak wiary w możliwości dziecka, tłumaczenie nie mamy pieniędzy). Rodzice z różnych względów nie organizują sami wyjazdów w formie wycieczek swoim niepełnosprawnym dzieciom.
Poznanie piękna naszego regionu staje się możliwe dzięki zorganizowanym wyjazdom (poznanie miejsc kultury, historii). Realizacja zadania umożliwi grupie osób niepełnosprawnych atrakcyjny sposób poznawania tego co jest w zasięgu ręki – otaczającego świata i zachęci do korzystania z podobnych form aktywnego wypoczynku, odciąży budżet rodzinny, pozwoli poznać to co piękne i nieznane.
Słowo wycieczka kryje w sobie tajemniczą siłę, bez względu na wiek chce się poznawać i doświadczać. Jest formą dodatkowego źródła wiadomości dostarczającego przeżyć i wzruszeń, a także spełnia funkcję edukacyjno – informacyjną, co ma ogromne znaczenie w przypadku osób niepełnosprawnych intelektualnie, które poznają świat wszystkimi swoimi zmysłami – muszą zobaczyć, dotknąć, poczuć, po prostu doświadczyć. Bardzo ważne jest oddziaływanie grupy. Uczestnicy uczą się więc współdziałania, solidarności i wrażliwości na drugiego człowieka, ale też odpowiedzialności za własne postępowanie.
Osoby niepełnosprawne bardzo często bywają bezpodstawnie dyskryminowane. Turystyka i krajoznawstwo nie jest tu wyjątkiem. Wciąż panuje przekonanie, że zwiedzanie, poznawanie nowych zakątków, poznawanie historii i kultury polskiej, zarezerwowane jest wyłącznie dla osób 100% sprawnych. Turystyka osób niepełnosprawnych jest jeszcze słabo rozwinięta, często wiąże się to z barierami architektonicznymi, komunikacyjnymi, finansowymi, społecznymi. Oprócz tych podstawowych barier u niepełnosprawnych występują jeszcze bariery psychiczne. Wyrażają się one w postaci lęków, niepewności, skrępowania swoją sytuacją, niewiary w swoje możliwości. Te stany prowadzą do izolacji, niechęci uczestniczenia w wycieczkach lub innych kontaktach z otoczeniem. Zdarza się, że opiekunowie-rodzice nie widzą potrzeby włączania swoich dzieci w aktywne życie kulturalne, szczególnie na terenach wiejskich, według nich najlepiej, żeby zostali w czterech ścianach: „ przecież to nie dla nich, nie poradzą sobie…”
Organizacja wycieczek dla naszych podopiecznych – osób niepełnosprawnych (od kilku lat) to łamanie stereotypów, pokazywanie, że mogą pokonywać własne słabości, bariery, że są chętni do poznawania a wysiłek się opłaca. Zobaczenie czegoś na żywo to więcej niż zdjęcie czy film.
„Trzeba ludzi uczyć w granicach możliwie najszerszych,
nie tylko z książek czerpać mądrość,
ale z nieba, ziemi, z dębów i buków”
Jan Amos Komeński
To poznawanie Ziemi Ojczystej, czerpanie z jej bogactwa, kart historii, jest możliwe dzięki otrzymanemu dofinansowaniu. Dziękujemy .
Piękno mamy w zasięgu ręki, poznawajmy to, co zostało, co jest, chwalmy się tym wspaniałym bogactwem.
M.Lisek-Zięba
